Mijil Wengi Mangsa Kapurnaman Diposting oleh Kijogogati | di Selasa, Februari 03, 2009

Wengi iku aku cukla-cukli nedya ngetutake jumangkahingsuku saparan-paran,
sineret kareping rasa kepingin dhedhepe nglesot ngresepi tawang
nyawang sunaring Rembulan Kapurnaman. "tinimbang turu sore, kaki"

Ing ereng-erenging pareden kae, sapa tambuh-sapawanuh,
menawa ta ana warih wangi mancur hangambar,
bening satiti wantah satitah, tinata satata sarwa-sarwi prasaja,
kamangka sajatine iku panti ngulir budi nggayuh basuki.
"Menawa kepingin weruh merema,
Kalamun harsa sumurub urubing tirta, kendhalenana talining mega"

Aku banjur ngendhegake jumangkahing suku,
nata ilining sedya, gya antut malebeng karsa, nyawiji ing rasa.
Sawetawis swasana sepi nglangut, angayut tumiyuping maruta anglalir
lelering ilir-ilir sinekar kanthi maneges,
manekung puja nothok kori karahayon,
mbikak ineping gebyog wiyar: Kaluhuran.
"Sepi iku resepana sanajan sepa sapanen suwunen sawabe
dimen kantuk kasusantane sang taya"

Kamangka aku mung udhu klungsu,
pangoting panggraita wus suwe kethul,
apa maneh pancen aku durung tekan undhak-undhakan Tuwa,
tuwangga tuwuh wawasane, bisa tumanggaping wacana, tumuju waluya Nyata.

Pirembagan imbal wacana sansaya dalu ngancik parak enjang,
sansaya regeng gumrenggeng pindha laler mengeng.
Kawedal Pangandikan kang bangkit mbangun rasa manembah
mring GUSTI ALLAH, kapireng pangandikan kang bangkit mbangun rasa Mulya,
kapiarsa pangandikan kang sinung bobot, boboting pangandikan dumunung ing bibiting basa,
kang sinurung ROSO RESEP."kalamun harsa mblebesake rasa, jajag-jajag kedhungebasa"
............ ..dhuh...

...Nun inggih binerkahan, kersaning Hyang Wenang dalu punika kula kiyat njereng soca.
Sampun ngantos wastra lungsit ing sampiran, sigra tut wuri,
sung andherek dhudhah-dhudhah, dhudhuk-dhudhuk, gugah-gugah,
yektining kautaman, NGESTHI SWASTIASTU RUMING NARPATI
Sepuh panwus pantes kalamun pupuse tansah ngidung pepujan jati bisa sepi ing nepsu,
lenggah esepi ing kewuh Sumaruna Sepi ing pamrih Karana wus karenan lereming reh Rahayu

Semanten saparan pangajeng ajeng pepintan suk kapan saget kasebat Tuwa,
tuwuh wawasane, bisa tumanggaping wacana, tumuju waluya nyata
Hawya kongsi wuta ing kawaspadan
haywa kongsi tilar tapak tumpang tindhih semu ing lena
hawya kongsi towong ing paminta dimen dhuhkita lunga tanpa pepoyan.

Lir asuku jaja ateken janggut, ukur-ukur badan sepata
jebul aku isih dumunung ing wengkoning klapa,
durung tekan sari-sarining rasa, apa maneh tekan dununging werda dadi pepadhang !!
pancen lantiping panggraitaiku pangkat-pangkat.
Nanging aku kudu nggedhegake ati,

Tliti, tlaten, Taberi ngudi, sregep neges kinarya pawitane.
Rasa iku satitah, diudi kanthi samadya, aja nganti salah kedaden dadi nefsu,
mugi katrajua kanthi rahayu.

mBadal pasilan saka panti ngulir budi,
Kapurnaman,kanyata dudu sadrema : "tinimbang turu sore", jalaran:
"turune janma arip, kalamun melek darbe melik, melok-melok harsa muluk.
turun-e wara tapa tansah ngupadi wasita adi tetep dadi tepa palupi
"mbuh suk kapan....... .

Hanenggih, katata, katiti tilas-telasing atur,
temtu kemawon anggen kula mbusanani ukara, nata basa kirang besus,
mugi kabesut salwireng lepat, duna dungkap, saha unggah-ungguhing trapsila.
Tumetesing kacuwan, dadia rerentengane kanugrahan.

Nuwun.
Kaliurang, 25 Juli 2002
Kijogogati